متنی که در ادامه می‌خوانید، گزیده‌ای است از درآمد رسالۀ «پیام من به فرهنگستان» که محمدعلی فروغی، مشهور به ذکاء‌الملک، بنیادگذار و رئیس «فرهنگستان ایران» در آذر۱۳۱۵ نوشته است. در خواندن این متن لطفاً در نظر داشته باشید که واژۀ «نمایش» به‌معنای امروزی آن یعنی «تئاتر» نیست.
من به زبان فارسی دل‌بستگی تمام دارم؛ زیرا گذشته از اینکه زبان خودم است و ادای مراد خویش را به این زبان می‌کنم و از لطائف آثار آن خوشی‌های گوناگون فراوان دیده‌ام، نظر دارم به اینکه زبان آیینۀ فرهنگ (culture) قوم است و فرهنگ مایۀ ارجمندی و یکی از عامل‌های نیرومند ملیت است.
هر قومی که فرهنگی شایستۀ اعتنا و توجه داشته باشد، زنده و باقی است و اگر نداشته باشد، نه سزاوار زندگانی و بقاست و نه می‌تواند باقی بماند. قوم یونان باستان با آنکه قرن‌هاست که وجود ندارد، در دل‌های اهل‌ِنظر همواره زنده است و ملت جدید یونان هستی‌اش تنها طفیل همین امر است. پس من چون دوستدار ایرانم و به ملیت ایرانی دل‌بستگی دارم و ملیت ایرانی را مبنی بر فرهنگ ایرانی می‌دانم و نمایش فرهنگ ایرانی به‌زبان فارسی است، نمی‌توانم دل را به زبان فارسی بسته نداشته باشم.
گزیده‌ای از: محمدعلی فروغی، مقالات فروغی، به‌کوشش محسن باقرزاده، ج۱، چ۳، تهران: توس، ۱۳۸۷، ص۱۰۱.
