نویسندگی قواعدی دارد که بدون به‌کاربستن آن‌ها، چیره‌دستی در این فن ممکن نیست. بسیاری از قواعد نویسندگی در کتاب‌های دستورزبان و آیین نگارش بیان شده و دانستن آن‌ها بر هر نویسنده‌ای فرض است؛ اما تنها با دانستن دستورزبان و آیین نگارش نمی‌توان نویسنده شد و این‌ها شرط لازم است، نه کافی.
شرط دیگر خواندن نوشته‌های فصیح است و تا هنگامی که فردی خوانندۀ خوبی نباشد، نویسندۀ خوبی نمی‌شود. برای خوب‌نوشتن باید خوب خواند. چم‌وخم‌ها و ریزه‌کاری‌ها در نویسندگی وجود دارد که در هیچ کتابی بیان نشده است و دانستن آن‌ها تنها با خواندن آثار نویسندگان فصیح و دقیق ممکن می‌شود. به‌گفتۀ مولوی:
مدتی می‌بایدت لب‌دوختن
وز سخندانان سخن آموختن
تا نیاموزد نگوید صد یکی
ور بگوید حشو گوید بی‌شکی
گزیده‌ای از: محمد اسفندیاری، کتاب نثر؛ نثر فصیح نویسندگان اسلامی در قرن چهاردهم، چ۳، قم: فرهنگیار، ۱۳۹۱، ص۱۳.
