ضمیر ملکی چسبان یا اضافهٔ ملکی؟

مالکیت را به دو روش می‌توان بیان کرد:

1. ضمیر ملکی (ضمیر شخصی متصل)، مانند: کتابمان؛
2. اضافهٔ ملکی، مانند: کتابِ ما.

این دو روش، کارکرد زبانی یکسانی ندارند: در روش دوم، بر مالک تأکید بیشتری می‌شود. در پاراگراف زیر، روش دوم به کار گرفته شده و بر اثر آن، بر «ما» تأکیدی قوی شده است:

اگر فوراً و به‌شیوهٔ صحیح در برابر آن‌ها (شکست‌ها) واکنش نشان دهیم، شکست‌های ما کوچک‌تر خواهد شد؛ اما اگر به‌روشی نادرست به آن واکنش نشان دهیم یا اصلاً نتوانیم هیچ واکنشی به آن نشان دهیم، شکستْ بزرگ‌تر شده و معمولاً به شکست دیگری منجر می‌شود. اگر شکست بعدی هم برای ما اتفاق بیفتد، شکست‌‌ها بزرگ‌تر و بزرگ‌تر خواهد شد و همچون امواج طوفانی سهمگین بر سر ما خراب خواهد شد. هرچه تعداد شکست‌‌ها بیشتر می‌شود، اعتمادبه‌نفس ما کمتر می‌شود.

وقتی در این کلام دقت می‌کنیم، می‌بینیم هیچ دلیلی برای تأکید بر «ما» وجود ندارد. نویسنده نمی‌خواهد بگوید اگر فوراً در برابر شکست‌ها واکنش نشان دهیم، در مسابقهٔ میان ما و دیگران، شکست‌های «ما» کوچک‌تر خواهد شد و شکست‌های دیگران بزرگ‌تر؛ بلکه می‌خواهد قاعده‌ای عام بیان کند: نشان‌دادن واکنشِ فوری و درست، از آثار زیان‌بار هر شکستی می‌کاهد و آن را کوچک می‌کند و در این قاعده فرقی میان ما و دیگران نیست.

به نظر می‌رسد بهتر بود مترجم برای تمامی این ترکیب‌های ملکی، روش اول یعنی ضمیر ملکی چسبان را برمی‌گزید.