- لقمهٔ کوچک زیبانویسی
- نویسندگی
- شعر
- پنج پایهٔ نویسندگی و اثر شعرخوانی
- برشی از: رضا بابایی، بهتر بنویسیم، چ۳، قم: ادیان، ۱۳۹۵، ص۲۲.
- آوچه‌های ویرایشی و نگارشی
نویسندگی بر پنج پایه استوار است:
- ذوق؛
- تجربه؛
- اطلاعات و مطالعات متنوع؛
- تخصص علمی؛
- مخاطب‌شناسی.
نگارنده برای پرورش و افزایش ذوق نویسندگی، مطالعهٔ پیوسته و لذت‌جویانهٔ شعر را بسیار بسیار توصیه می‌کند؛ هرگونه شعری و از هر شاعری و به هر انگیزه‌ای.
بی‌گمان برای نوقلمان و حتی برای آنان که عمری است قلم و نوشتن، مونس شب و روزشان است، کیمیایی اثربخش‌تر از شعرخوانی و ختم دیوان‌ها ممتاز شعر فارسی نیست. گاهی تأمل در بوطیقا و زبان یک شاعر، در یک قطعهٔ شعری، به‌اندازهٔ شرکت در یک دورهٔ کلاس نویسندگی، نکته‌آموز است.
کمترین ارمغان شعر برای قلم نویسندگان، واژه است. بیفزایید بر آن ساختارهای نو و متفاوت برای جمله‌سازی و تزریق ذوق و قریحه به خواننده.
بارانداز همهٔ این مواهب و امدادها ناخودآگاه است. هنگام شعرخوانی، انبوهی از فعل و انفعالات روحی و زبانی، بر ضمیر ما رخ می‌دهد که خود از آن بی‌خبریم؛ اما به‌هنگام نوشتن نامه‌ای برای دوست خود یا تحریر مقاله‌ای برای انتشار در مجله‌ای، همهٔ آنچه ناآگاهانه از شهد شعر در جان خود کشیده‌ایم، ناگاه سر درمی‌آورد و روی کاغذ می‌نشیند.
تاریخ انتشار در کانال تلگرامی «ویراسـتاران»: ۲۴خرداد۱۳۹۶.
