متنی که در ادامه می‌خوانید، گزیده‌ای است از فصل اول رسالهٔ «پیام من به فرهنگستان» که محمدعلی فروغی، مشهور به ذکاء‌الملک، بنیادگذار و رئیس «فرهنگستان ایران» آن را در آذر۱۳۱۵ نوشته است.
اگر در گذشته این عیب در زبان ما پیدا شده که آمیخته به عربی گردیده است، در آینده این خطر در پیش است که عیبش بیش شود به اینکه آمیخته به زبان‌های بیگانهٔ دیگر گردد. از این خطر بزرگ‌تر اینکه ایرانیان به‌واسطهٔ آشناشدن به نوشته و گفته‌های بیگانه و بی‌اهتمامی در آموختنِ زبان فارسی، شیوهٔ خود را از دست می‌دهند و طرز بیان ایرانیان طرز بیان بیگانگان می‌گردد و در نتیجه این خواهد بود که زبان فارسی شخصیت خود را از دست می‌دهد. آثار این مخاطره هم‌اکنون پدیدار است و به یک اندازه پیشرفت کرده؛ ولیکن کمتر کسی به آن برمی‌خورد. از این دو خطر بزرگ‌تر تصرفاتی است که این روزها همه‌کس در زبان فارسی به‌قصد رفع عیب و نقص آن می‌کند که به‌زودی فارسی را ضایع و باطل می‌کند.
گزیده‌ای از: محمدعلی فروغی، مقالات فروغی، به‌کوشش محسن باقرزاده، ج۱، چ۳، تهران: توس، ۱۳۸۷، ص۱۰۵.
