چشمانتان را ببندید و به زیباترین چیزی که تا به حال دیده‌اید فکر کنید زیباترین و چشم‌نوازترین. می‌توانید هر چیزی را تصور کنید: از چهرۀ انسانی تا طبیعت و حتی چیزکی ساختۀ دست انسانی دیگر. شاید برای تصورکردنِ این زیباترین، از هجوم ناگهانی زیبایی‌هایی که تا کنون دیده‌اید، سردرگم شوید. آن زیباترین برای به تصور درآمدن باید رقابت سختی با زیبایان داشته باشد. زیبایی، خلاف آنچه همه تلاش می‌کنند در بند قاعده و قانون و محاسبات در نمی‌آید اگر چه تمام این قاعده و قانون‌ها را در خود دارد. در رقابت زیبایی، مدعی زیاد است و معیار فراوان.
رنگ‌ها به دنیا معنا می‌دهند. دنیای بدون رنگ نه تنها ملال‌آور که بی‌معنا می‌شود. رنگ‌های گرم و سرد و مکمل، بخشی از ارتباط ما را با دنیا می‌سازند. در هنر، رنگ زبان مفهوم است، در روانشناسی زبان درون، در علوم طبیعی اعجاز خلقت، مخصوصاً که آینۀ تمام‌نمای خالق است. رنگ‌ها نمادی از سرچشمه خود هستند. خورشید به روشنی می‌تابد و گرما‌بخشی می‌کند و به نمایندگی‌اش هر آنچه به رنگ خورشید باشد، روشن و گرمابخش است. آبی یادآور آرامش آسمان است و جاری بودن رودها. قرمز نمایندۀ لطافت گلی‌ست که عاشق را به معشوق نزدیک می‌کند. سبز رنگ طراوت است چرا که یادآور سبزی صحرا و طراوت درختان به بار نشستۀ بهار است. دنیای رنگ‌ها، دنیای زبان گویای تعلق است.
دنیا کارگاه هنرمندی آدمی است. کارگاهی که در آن انسان هنرمند می‌کوبد و می‌سازد و می‌تراشد تا بهترین اثرش را برای جهانی دیگر آماده کند. در این کارگاه بعضی با جدیت به خلق هنرشان می‌پردازند و از ریزه‌کاری‌ها هم نمی‌گذرند تا اثری بیارایند لایق «فتبارک الله» یگانه استادِ خالق. برخی تنها به ساختن قانع‌اند، ساختنی که تنها شایستۀ نگاه یگانه استاد باشد. عده‌ای هم فارغ از نگاه استاد فقط می‌سازند و در حد فهم خود از بن‌مایه بهره می‌گیرند. بسته به فرصت، دستاوردها آماده می‌شود. آنچه باقی می‌ماند رنگ است، فن آخر کوزه‌گری، همان که نمادی از سرچشمه است، زبان گویای تعلق.
صورتگرِ صورت معنای انسان، آدمی است. انسان در جهان دیگر با صورتی حاضر می‌شود که در کارگاه دنیا ساخته. با اخلاق و منش و برخوردش با خود و دنیای پیرامونش، ذره ذره صورت معنایش را ساخته. با هر انتخابی در ایدئولوژی‌اش خود را کامل کرده. در فرصتی که برای حیات داشته، صورتی برای جهان دیگرش ساخته و پرداخته. صورت‌ها همه حاضرند: از حاصل کار اولین صورتگر تا آخرین. همه چشم‌انتظار داوری. اما آنچه داوری را کامل می‌کند انتخاب رنگ است. رنگ به صورت‌ها جان می‌دهد. رنگ نشان می‌دهد که صورتگر تعلق خاطرش به چه بوده. رنگ‌ها نیت آدمی را در هر انتخاب نمایان می‌کنند. رنگ دنیا، رنگ ریا، رنگ غرور، رنگین کمانی از تمام رنگ‌ها و حتی بی‌رنگی‌ای به نشانۀ جدایی از قیدوبند رنگ‌ها. در این داوری، بهترین رنگ اما «رنگ خدایی» داشتن است.
«صِبغَةَ اللّهِ وَ مَن أَحسَنُ مِنَ اللّهِ صِبغَةً وَ نَحنُ لَهُ عَابِدُنَ»
فاطمه کیانی، تیر۱۴۰۰
tasnim2.kian@gmail.com
