پس از آموختن مبحث نیم‌فاصله، ذهنت با تکاپویی پایان‌ناپذیر در کشف و درج نیم‌فاصله‌ها درگیر می‌شود. گاه، به واژه‌هایی می‌رسی که نمی‌دانی مرز نیم‌فاصله و فاصله کجاست. منظورم واژه‌هایی نیست که در فرهنگ املایی هستند. آن‌ها را که می‌روی می‌بینی و مسئله‌ات حل می‌شود. قصدم واژه‌هایی است که مطمئنی همیشه فاصله دارند؛ ولی اکنون که درگیر با متنی، حواست پرت می‌شود و نیم‌فاصله‌اش می‌کنی.
این اشتباه برای خودم پیش آمده است و در ویرایش‌های همکاران هم دیده‌ام. نمونه‌اش «پیشِ رو» به‌معنی جلوی دید است. این واژه را نباید با نیم‌فاصله نوشت. «پیشرو» غلط است. یا «پیشِ رو» باید نوشت یا «پیشرو».
5 دیدگاه. دیدگاه خود را ثبت کنید
به‌نظرم نوشتن کلمه «پیشِ رو» به‌صورت «پیشرو» نیز به همان معنی «پیشرو» و غلط است و باید آن را فقط به‌صورت جدا و با کسره نوشت. «پیشِ رو» صحیح است.
بله، خانم محمودی. منظورم این بود که «پیشِ رو» یعنی «جلوی دید» و «پیشرو» یعنی «سبقت‌گرفته» و «برنده» و «ممتاز». آن‌وقت «پیشرو» نه در معنای «پیشِ رو» املای درستی دارد و نه در معنای «پیشرو».
دقت شما را می‌ستایم. اما شما حالت‌های «پیشِ‌رو» و «پیش‌روْ» را نادیده گرفته‌اید. مسئله‌ی اصلی در مورد این دو واژه نیم‌فاصله نیست بلکه به این نقیصه در زبان فارسی برمی‌گردد که برخی از حرف‌ها نوشته نمی‌شوند. به نظرم هردوی این واژه‌ها را باید با نیم‌فاصله بنویسم چون هر پاره از بیان که در معنا یک واژه است به‌تر است یا چسبیده یا با نیم‌فاصله نوشته شود. پس برای بر طرف کردن ابهام لازم است آن کسره یا آن ساکن را بگذاریم. اگر به کار دقیق در زمینه‌ی ویرایش نیاز دارید با رایانشانی تماس بگیرید.
واو
در زبان اقوام اصیل مانند لر بختیاری هم به صورت ” پیشِ رو ” بکار می رود