جادۀ جملات

از این آگاهی ندارم که ساختن ماشین را ابتدا از کدام جزء شروع می‌کنند؛ مثلاً اول اجزای ریز ماشین را می‌چینند یا اینکه روی چینش اجزای درشت خودرو متمرکز می‌شوند.
اما این را می‌دانم که آغاز نوشته‌ها باید با جملات کوتاه و فهمیدنی باشد؛ چراکه جمله‌های طولانی با واژگان نامناسب و پیچیده، به چینش درهم‌‌برهم و بدون اصول اجزای ماشین می‌ماند که مخاطب را در پیمودن مسیر به دردسر می‌اندازد. بسیار پیش آمده است که کتابی را در دست گرفته‌ایم و پس از دیدن سطرهای آغازینش با انزجار ادامۀ مطلب را وانهاده‌ایم. در واقع ساختار جملات و عبارت‌ها، ذهنمان را خسته کرده و همچون دست‌انداز‌های خیابان، شتاب درکمان را کاهش داده است. حال می‌توانید تصور کنید اگر نویسنده از کلمه‌ها و جمله‌های آسان بهره می‌جست، چقدر متنش خواندنی و دلکش می‌شد؟ چقدر شمار خوانندگانش افزایش می‌یافت؟ مگر هنر نویسنده این نیست که ساده و در عین حال زیبا بنویسد؟
خوب است هنگام نگاشتن هر متن این را درنظر بگیریم که پخش‌کردن کلمات و عبارت‌‌ها بدون رعایت قاعده، نتیجه‌ای جز فرار مخاطب ندارد. نویسندۀ شجاع کسی است که در لفافه سخن نگوید و با ساده‌نویسی مخاطب را از افکارش آگاه سازد. در وادی نویسندگی بی‌شک نویسنده‌ای پیروز است که با روشن‌کردن نقطه‌نظراتش اعتماد خواننده را به‌‌دست آورد.
بنابراین آغاز نوشته با جمله‌های آسان و زود فهم، سرعت گیرایی مخاطب را می‌افزاید و به خواندنش شتاب می‌بخشد. این جاست که مخاطب دنده را روی اعتماد می‌گذارد و با خاطری جمع در جادۀ جملات نویسنده می‌راند.

زهرا حبیبی، دی1399

zahrahabibi1996@gmail.com