بله، ویراستارها هم مثل صاحبان هر حرفهٔ دیگری، ممکن است در میان خودشان آدم‌های خلاق‌تر، هنرمندتر و والاتر داشته باشند و تازه این احتمال برای اصنافی که با فکر و قلم سروکار دارند، زیادتر هم هست؛ اما آنچه فعلاً اهمیت دارد، این است که صنعت ویرایش و صنف ویراستار به‌رسمیت کامل شناخته شود، حقوق صنفی و مادی و معنوی ویراستار تعریف شود، اختیارات و مسئولیت‌هایش در قبال نویسنده و ناشر روشن شود، انواع رده‌هایش حتی‌الامکان در توافق با معیارهای جهانی مشخص شود و از این قبیل.
آن‌وقت اینکه کدام ویراستار چه ویرایشی را چگونه انجام داده و شایستهٔ چه ستایشی است، موضوعی است که پس از جاافتادن چیزهایی که گفتیم، می‌شود به آن پرداخت و باید هم پرداخت… .
اولین باری که فکر ایجاد انجمن و تشکل صنفی برای ویراستاران مطرح شد، شاید بیست‌وچند سال پیش بود. جلسات متعددی هم بیشتر به‌لطف ویراستاران قدیمی مرکز نشر برگزار شد؛ ولی به جایی نرسید. اخیراً پس از سال‌ها، انتشارات فنی ایران با دعوت از تعدادی ویراستاران قدیم و جدید، جلساتی برای هم‌اندیشی در این مورد برگزار کرده و می‌خواهد در حد توانش به سروسامان‌گرفتن اوضاع کمک کند.
مدتی است جلسات سخنرانی و میزگرد دربارهٔ مقولات مختلف ویرایش در این مؤسسه تشکیل می‌شود. در یکی از جلساتِ گاه‌گاهیِ ویراستاران در انتشارات فنی پیشنهاد شد که نشریه‌ای دربارهٔ ویرایش و ویراستار منتشر شود تا بلکه محمل مناسبی برای نظریات همکاران باشد و به جامعهٔ ویراستاران در رسیدن به اهداف نهایی‌اش کمک کند.منبع: «ویراسـتاران» virastaran.net
گزیده‌ای از: محمدرضا بهاری، «ما یک تشریح میکروسکوپیک از نهنگ داریم!»، گاهنامهٔ ویراستار، س۱، ش۱، پاییز۹۲، ص۲ و ۳.
