در کتاب در مکتب استاد، سعید نفیسی توضیحی درباب درستی واژهٔ «نوین» آورده است که شایان‌توجه است. شخصی از وی چنین سؤال کرده است:
بنا بر قاعدهٔ زبان فارسی، چسباندن صفت «نو» به علامت نسبی «ین» غیرممکن است؛ زیرا منظور از افزودن علامت نسبی، تبدیل اسم به صفت است. در این صورت، لطفاً توضیح فرمایید کلمهٔ «نوین» درست است یا خیر.
نفیسی در پاسخ به این پرسش گفته است که این واژه در زبان فارسی سابقه داشته و نیز چسباندن «ین» به صفت، در فارسی پیشینه‌دار است؛ مانند «دیرین»، «زیرین»، «بالایین»، «برین»، «کِهین»، «مِهین» و «بِهین». وی در ادامه در خصوص چند واژهٔ پایانی این دسته از مثال‌ها، برای این پسوند معنای تفضیلی قائل می‌شود و می‌گوید:
درحقیقت، «کهین» به‌معنای «کهتر» و «مهین» به‌معنای «مهتر» و «بهین» به‌معنای «بهتر» است و مطابق این قاعده، «نوین» هم باید به‌معنای «نوتر» باشد و استعمال آن کاملاً درست است (نک: سعید نفیسی، در مکتب استاد، چ۲، تهران: عطایی، ۱۳۴۴، ص۱۳۲).
به‌نظر می‌رسد این توضیح دربارهٔ معنایی که امروزه از واژهٔ «نوین» در نظر گرفته می‌شود، صادق باشد و در آن، نوعی برتری و تفضیل لحاظ شده باشد. معمولاً چیزی که موصوفِ صفتِ «نوین» است، در خاصیت «نوبودن» و «تازگی»، بسیار پیشرفته‌تر از چیزهای «نو» و «تازه» پنداشته می‌شود؛ مانند «فناوری نوین»، «راه‌ورسم نوین»، «بانک اقتصاد نوین».
