این روزها به‌لطف دوستان، مسئول بازبینی مقالاتی شده‌ام که همکاران خوبم برای مجلات دانشگاه امام‌رضا(علیه‌السلام) می‌ویرایند. تجربه‌ای است سخت و در عین حال دوست‌داشتنی و دردناک. گاه به خطاهایی برمی‌خورم که نمی‌دانم چه بگویم. چند نمونه‌ می‌آورم.

ترجمه i

از نکاتی که ویراستار در ویرایش مقالات باید بدان توجه کند، یکی این است که اگر در ارجاع درون‌متنی نام نویسنده با حروف لاتین درج شده بود، صورت فارسی آن را بنویسد و اصل آن را در پانوشت بیاورد. البته این خواستۀ کارفرماست. در یکی از مقالات، عبارت کوتاه «ibid» آمده است؛ یعنی «همان». همکار عزیزمان، بی‌درنگ آن را به پانوشت برده و «ایبید» را به‌جای آن، در کمانک نهاده است!

در همین مقاله که پس از ویرایش، شخصاً حدود نیم‌صفحه نکته برای همکار محترم نوشته‌ و دوباره به ایشان سپرده‌ام تا ایرادها را رفع کنند، پس از چند ساعت که کار را فرستاده‌اند، می‌بینم برخی ایرادها دست‌نخورده باقی مانده است؛ مثلاً همکار محترم دقت نکرده‌اند که نباید ارجاع را، هم درون متن بیاورند و هم در پانوشت.

در مقاله‌ای دیگر و این بار همکاری دیگر، به‌جای مثلاً «Leo et al»، یعنی «لئو و همکاران»، در کمانک «لئو یتال» آورده‌اند. البته ایشان در صفحات پایانی مقاله متوجه شده بودند و پس از اینکه از بنده پرسیدند، از همان جا به‌بعد را درست کرده بودند؛ فقط از همان جا به‌بعد را!

یادداشت‌ها یا همان کامنت‌ها نیز داستانی دیگر دارد: در یکی از مقالات آمده است: «تهاجم و… از رفع‌شدن موضوعات مبتلا به جلوگیری کرده است.» «به» با فاصله از «مبتلا» آمده است. یادداشت همکارمان: «مبتلا به چی؟»

این قصه سرِ دراز دارد. مقصودم این نیست که شوخ و ایراد دوستان را به چشم و به رخشان بکشم؛ بلکه این نمونه‌ها را که اندکی هستند از بسیار، آوردم تا خودم و همکاران نازنین و جملگی ارجمندم را به مراقبت و دقت و جدیت بیشتر توجه دهم.

مقالات پیشنهاد شده

4 دیدگاه. دیدگاه خود را ثبت کنید

  • امین ایران‌پور
    27مهر 1397، 07:32

    سپاس جناب محمدی.
    البته در ارجاع درون‌متنی آوردن برابر فارسی برای منابع لاتین از دو نظر ایجاد اشکال می‌کند:
    ۱. با دیدن ارجاع لاتین به‌خط فارسی و پانوشت آن به لاتین، خواننده نمی‌فهمد که منبع ترجمه‌شده است یا اصلی. البته این اشکال با وجود سال تألیف رفع می‌شود؛
    ۲. تناظر استناد در متن و کتابنامه، که اصل و بنای استناد است در جهت ‌آسان‌یابی خواننده، از دست می‌رود.
    مشکل وقتی افزون‌تر می‌شود که ارجاعات بعدی به یک منبع را در نظر بگیریم: اگر فقط برای بار اول برابرنهاد پانوشتی بیاید، ابهام ارجاعات بعدی دوچندان می‌شود و اگر در تمام آن‌ها پانوشت بیاید، با قاعدهٔ «پانوشت‌ فقط برای بار اول» سازگار نیست. افزون‌ بر اینکه ابهام نیز همچنان وجود دارد.

    پاسخ
  • با درود. وقتی هر فرد کم تجربه ای که نه با ادب و ادبیات دمخور است و نه علاقه ای به آموختن دارد چند هفته ای به کلاسی خوب یا بد می رود و زان پس خود را ویراستار می خواند، باید چنین لغزش های شگفت انگیز و خانمان براندازی را هم شاهد بود. ویرایش عشقی است که بی تمرین و غرقه شدن در فرایند همیشگی آموختن راه به جایی نمی برد.

    پاسخ
  • سلام. عرض ادب
    برای چک کردن منابع در متن(ارجاع درون متنی) و در انتهای متن(منابع آخر کار) راهی وجود دارد؟
    سپاس از لطفتان

    پاسخ

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

پُر کردن این بخش الزامی هست
پُر کردن این بخش الزامی هست
لطفاً یک نشانی ایمیل معتبر بنویسید.

فهرست
کپی شد