ری به‌معنی «(برنج) بلندی و کشیدگی بر اثر پختن» برگرفته از واژهٔ عربی «رَیع» است. در فارسیِ گفتاری بست چاکناییِ پایانی حذف می‌شود؛ در نتیجه «ریع» را، به‌پیروی از گفتار، به‌صورت «ری» نوشته‌اند.
ری به‌معنی «(برنج) بلندی و کشیدگی بر اثر پختن» برگرفته از واژهٔ عربی «رَیع» است و معمولاً به‌صورت «ری‌کردن» به کار می‌رود.
در فارسیِ گفتاری بست چاکناییِ پایانی حذف می‌شود و مثلاً رکوع را /رُکو/ و نعناع را /نَعنا/ تلفظ می‌کنیم. در نتیجه، «ریع» را، به‌پیروی از گفتار، به‌صورت «ری» نوشته‌اند.
افزون بر این معنی امروزی، ری در گذشته به‌معنی «افزون‌شدن مقدار کِشتِ محصول» نیز بوده است. در فرهنگ بزرگ سخن شاهدی از عالم‌آرای نادری برای این معنی اخیر آمده است:
زمین مرو غله‌خیز است؛ در سال اول صد ری می‌کند و در سال دوم پنجاه ری.
خوشبختانه این واژه از چشم مؤلفان کتاب‌های مربوط به فن ویرایش دور مانده و در کتاب‌هایشان نیامده است. در نتیجه امروز مجبور نیستیم با ویراستاران بحث کنیم که ری درست است.
در همین باره، فرستهٔ مربوط به نعنا را از نظر بگذرانید:
