همیشه دیکته‌ام خوب بوده است. به‌ندرت املای کلمه‌ای را اشتباه نوشته‌ام؛ با این حال امروز وقتی برای بار سوم، متنی را بازبینی می‌کردم، متوجه شدم کلمهٔ «توجیه» به‌صورت «توجیح» نوشته شده بوده است و من نفهمیده‌ام!
البته این نخستین بار نیست که در حین کار متوجه اشتباه املایی نمی‌شوم. در متنی دیگر هم به‌جای کلمهٔ «انگلستان» نوشته شده بود «انگلیستان» و من متوجه نشده بودم. احتمالاً آخرین بار هم نخواهد بود که این‌چنین اشتباهاتی را نمی‌بینم. این خطا‌ها هم به خوب‌بودن یا نبودن املای من مربوط نمی‌شود؛ بلکه فقط خطای چشم است. از زیر نگاهمان می‌گذرد و ما نمی‌بینیم. باید عادت کنیم تمام حروف کلمات را ببینیم.
پس بر من و شما باد بازبینی و بازبینی و بازبینی!
تجربه‌ای از: مریم محمودی.
