چراییِ حذف آزمون و تغییر گواهیِ پایان‌دوره به گواهیِ گذراندن دوره

از دورهٔ ۱۳۱ به‌بعد، گواهیِ «پایان دوره» را حذف کردیم و گواهیِ «گذراندن دوره» می‌دهیم. در نتیجه، با «آزمون» و همهٔ قصه‌های مفصّلش خداحافظی می‌کنیم! پاسخ چراییِ این کار چنین است:

ما آزمون را دشوار و همه‌جانبه برگزار می‌کردیم. همه‌جور پرسش و تمرینی در آن یافت می‌شد: از ویرایش و نگارش خانگی بگیر تا پرسش‌های تشریحی و چهارجوابی و جاخالی‌دار و ویرایشی و نیازمند بازنویسی و… . خب، تصحیح تمرین‌ها و برگه‌ها خیلی وقت‌گیر بود: برای تصحیح آزمون هر شخص ۴۵ دقیقه زمان می‌رفت. گاهی تصحیح برگه‌های یک کارگاه چهارپنج ماه زمین می‌ماند! نمی‌رسیدیم و از این بابت عذرخواهیم و جوابی نداریم.

بعد، نمره‌ها را با جزئیات کامل در تارنما می‌گذاشتیم. بی‌تعارف و به‌معنای دقیق کلمه: تابه‌حال در هیچ عرصهٔ آموزشی در ایران، چنین آزمون حساب‌شده و مهارت‌سنج و همه‌جانبه‌ای برگزار نشده است.

سپس، باید به همه اطلاع‌رسانی می‌کردیم که شرکت‌کنندگان بروند ببینند و اگر اعتراضی به نمره هست، تا یک هفته بگویند. همین اطلاع‌رسانی، خودش قصه داشت. بعد، نوبت می‌رسید به چیدن مشخصاتِ متعدد هر شخص در برگهٔ گواهی‌نامه و سپس خروجی‌گرفتن تک‌تک از فتوشاپ. گام بعدی، چاپ آن در دفتر فنیِ خاصی بود که کاغذ اعلا داشت، هر گواهی ۶هزار تومان.

حالا به این‌ها بیفزایید: کسی کد ملی‌اش را برای ما اشتباه نوشته است یا اینکه طراح ما دچار اشتباه‌های طبیعی می‌شود. دوباره از ابتدا… . همچنین، تصور کنید که کسی دوباره می‌آمد آزمون می‌داد. دیگری، پس از سه سال می‌آمد سر جلسهٔ آزمون! ایمیلِ کار خانگیِ چند نفر به ما نمی‌رسید. همیشه بر سرِ روز و ساعت برگزاری جلسهٔ آزمون بحث درمی‌گرفت و عده‌ای می‌خواستند با فرصت زمانیِ بیشتری آماده شوند و عده‌ای می‌پسندیدند که زودتر قال قضیه را بکَنند. به‌سبب انعطاف و مشتری‌مداری ذاتی‌مان، گاهی مجبور می‌شدیم از بعضی‌ها جداگانه و تکی آزمون بگیریم. کسی این را می‌فهمید و او هم درخواست می‌کرد… .

بگذریم. بی‌خیال!
خب، این‌همه داستان گفتیم که چه؟ این‌ها که وظیفهٔ ما بود. گفتن ندارد که!

قصه اینجاست: پس از تمامِ زحمت افراد برای شرکت در دوره و نیز زحمت ما در صدور گواهی، روال عجیبی به‌ویژه تهران رخ می‌داد: فقط ۱۰درصدِ افراد می‌آمدند گواهی‌شان را می‌گرفتند! این ماندنِ گواهی‌های هر کارگاه، بارها و بارها تکرار شد. ما به آن بی‌اعتنا بودیم و وظیفه‌مان را پی می‌گرفتیم؛ اما یک دوره، پنج دوره، ده دوره، یک سال، دو سال، سه سال…! الان انبوهی گواهی در کشوی میز خانم شاد باقی مانده است.

چندین بار به تک‌تک افراد زنگ زدیم و خواستیم که بیایند. «چشم چشم» می‌شنیدیم و آمدنی نمی‌دیدیم. گفتیم در مراسمی همه را جمع کنیم و ضمن یادآوری خاطره‌ها، گواهی‌ها را تقدیم کنیم. یک بار آزمودیم. بی‌فایده بود. همه درگیر زندگی‌اند و آمدن و رفتن تا دفتر ما چند ساعت از روزشان را می‌گرفت. جالب اینکه ناگهان کسی زنگ می‌زد و می‌گفت: «همین الان با پیک برام بفرستید. دارم می‌رم مصاحبهٔ دکتری!»

اشتباه نشود. مشکل از نارضایتی افراد از ما نبود. همواره، همه به ما لطف داشته‌اند و کارگاه را جذاب و پرخاطره و پرکیفیت ارزیابی کرده‌اند. مشکل، برخاسته از «واقعیتِ بی‌فایدگی گواهی» بود. گواهی بگیرند که چه؟ به کجا بدهندش؟ که چه بشود؟

دیگر تمامش کردیم! ما از ابتدایش هم نمی‌خواستیم گواهی بدهیم و دوست نداشتیم ما هم به این تبِ مزخرف مدرک‌گراییِ جامعه دامن بزنیم. آزمون و گواهیِ پایان‌دوره را از حوالی دورهٔ ۴۰ شروع کردیم و از دورهٔ ۱۳۱ آن را تغییر می‌دهیم: گواهیِ گذراندن دوره، بدون نمره، تقدیم در جلسهٔ پایانی، به کسانی که دوره را با حداکثر یک جلسه غیبت گذرانده‌اند.

البته شرکت‌کنندگان دوره‌های پیش از دورهٔ ۱۳۱، گواهی پایان‌دوره با نمرهٔ آزمون خواهند گرفت. این داستان از کارگاه ۱۳۱ به‌بعد اِعمال می‌شود.

و باز به همه تأکید می‌کنیم: نه گواهیِ گذراندن دوره و نه گواهیِ پایان‌دوره و نه هیچ گواهیِ دانشگاهی و آموزشگاهی از هیچ نهاد آموزشیِ معتبر و نامعتبری، هیچ ارزش درست‌ودرمانی در هیچ‌جا ندارد! اصل، مهارت است و تسلط.