گاهی، وقتی با برخی نکات ویرایشی مدتی درگیر نیستیم، از ذهن دور می‌افتند. در مقالهٔ «حشو قبیح»، از مصداق‌های نوع چهارم حشو قبیح، کاربرد «هم» یا «یکدیگر» با کلماتی است که پیشوند «هم» دارند؛ مانند «آن‌ها همسایهٔ هم هستند.» به‌تازگی در متنی، با چند مصداق آن، البته با کمی تفاوت، رو‌به‌رو شدم که فکر کنم ذکر آن در اینجا برای یادآوری بد نباشد:
۱. در اصطلاح ادبیات عرب، وقتی دو کلمه در بیشتر حروف اصلی خود با هم همسان باشند، اشتقاق اکبر دارند.
۲. صبر ظاهری با صبر باطنی هم‌عرض یکدیگر نیستند.
۳. آخرین عامل ناشکری، تکبر است؛ زیرا تشکر با تواضع قرین یکدیگرند.
۴. در زمان معصومان، سه نفر رفیق با یکدیگر هم‌پیمان شدند.
اصلاح‌شدۀ نمونه‌های بالا این‌چنین است:
۱. در اصطلاح ادبیات عرب، وقتی دو کلمه در بیشتر حروف اصلی خود همسان باشند، اشتقاق اکبر دارند.
۲. صبر ظاهری با صبر باطنی هم‌عرض نیستند.
۳. آخرین عامل ناشکری، تکبر است؛ زیرا تشکر با تواضع قرین است.
۴. در زمان معصومان، سه نفر رفیق هم‌پیمان شدند.
نظر شما چیست؟ آیا شما نیز به نمونه‌هایی از این دست برخورده‌اید؟ لطفاً در پایین همین صفحه دیدگاهتان را درج کنید تا گفت‌وگو کنیم.
