مصاحبه‌ای با موضوع سینما را تدوین می‌کردم. بخشی از مصاحبه دربارهٔ این بود که اهالی سینما باید با هم وحدت داشته باشند و به دنبال تجزیه نباشند. من نیز با توجه به این موضوع، جملات را تدوین و ویرایش می‌کردم. پس از اینکه چندین پاراگراف کار کردم، به این جمله رسیدم:
داشتنِ وحدت در سینمای ایران از ضروریات است. چگونه او را از دست دادیم؟
گفتم شاید تایپیست اشتباه کرده و به‌جای کلمهٔ «آن»، کلمهٔ «او» را تایپ کرده است. به این ایده بسنده نکردم و به سراغ فایل صوتی رفتم. متوجه شدم گوینده هم از کلمهٔ «او» استفاده می‌کند. لحظه‌ای فکری از ذهنم گذشت که شاید گوینده دربارهٔ فردی به نام «وحدت» صحبت می‌کند و منظورش کلمهٔ «وحدت» به‌‌معنی هم‌بستگی نیست.
بلی. پس از جست‌وجویی کوتاه در گوگل عزیزم، متوجه شدم که کاملاً درست فکر کرده‌ام. منظور گوینده آقای نصرت‌اله وحدت، کمدین ایرانی در فیلم‌های قبل از انقلاب، بوده است؛ در حالی که من چندین پاراگرافی را که دربارهٔ وی بود، طوری تنظیم کرده بودم که گویی دربارهٔ موضوع وحدت صحبت شده است!
از آنجا که مصاحبه‌شونده و مصاحبه‌کننده کاملاً به موضوع گفت‌وگو واقف بودند، مصاحبه‌شونده وقتی از آقای وحدت صحبت می‌کرد، نام کوچک او را نمی‌گفت یا کلمهٔ «آقا» را در ابتدای نام او استفاده نمی‌کرد. این شد که من این‌چنین اشتباه مهلکی مرتکب شدم!
تصور کنید که چه حالی به من دست داد. از سویی بسیار خوش‌حال شدم که پیش از اتمام کار، متوجه اشتباهم شده‌ام و از سویی نیز از تصور اینکه ممکن بود با این اشتباه وحشتناک، متن را تحویل مجله دهم، پشتم لرزید.
به تمامی شما دوستان گرامی توصیه می‌کنم وقتی قرار است مصاحبه‌ای را تدوین و ویرایش کنید، حتماً فایل صوتی را از کارفرما بخواهید. همچنین هنگام ویرایش‌کردن متونی که تسلطی به موضوع آن ندارید، حتماً از گوگل عزیز استفاده کنید.
تجربه‌ای از: مریم محمودی.
