پناه بر خدا از بداهه‌ویرایی!

هرچه می‌کشیم از دست این بداهه است. همیشه دردسرساز است؛ چه با «گویی» همراه شود، چه با «نویسی»، چه با «خوانی» و «ویرایی». این آخری که دیگر مصیبت عظمایی شده است! واقعاً اعوذبالله از بداهه‌ویرایی.

بگذارید خاطره‌ای بگویم:

چند روز پیش، به یکی از دوستان ویراستار که بسیار دوستش دارم، داستانی سپردم و در یادداشتی برایش نوشتم:

لطفاً قبل از شروع ویراستن و پیراستن و آراستن و…، جان مادرت، داستان را به‌صورت کلی بخوان تا فضای آن دستت بیاید.

چند روز گذشت و هی می‌پرسیدم کار پیش می‌رود و او هم پاسخ مثبت می‌داد. روزی از روزها که در این دخمه سرگرم بودم، پیامکی رسید که: «کی فرصت داری زنگ بزنم؟» گفتم: «همین حالا.»

ـ سلام. ببین دوسه‌ سال پیش، یه عده توی مشهد یه جنبش ترویج زرتشتیگری راه انداخته بودن که قلع‌وقمعشون کردن. دوست من هم بود و یه روز با سروصورت له اومد در خونه و… . این داستانه ادامهٔ همون مسیره و من نمی‌تونم این کار رو تموم کنم.

ـ با جناب رئیس محترم مجموعه مشورت کنید.

ـ سلام. شمارهٔ نویسنده داستان رو بده لطفاً.

ـ چشم، براتون پیامک می‌کنم.

اتفاقاً از آنجایی‌ که سرم دوهزارسودا شده بود، یادم رفت که رفت! ده دقیقه بعد:

ـ با رئیس گپ زدی؟

ـ آره، گفتن کار رو متوقف کنید تا با نویسنده صحبت کنم.

نیم‌ ساعتی گذشت:

ـ سلام. شمارهٔ نویسنده رو دادی به آقای صالحی؟

ـ آره!

ـ ببین، این داستان یه چیز دیگه‌س اصلاً. اونی نیست که من گفتم. کلاً عشق و عاشقیه.

ـ من دیگه شماره رو به ایشون دادم و گمونم صحبت کرده باشن!

ـ آخه چرا من هرچی زنگ می‌زنم، جواب نمی‌ده؟! بهش پیام دادم که قبل از اینکه با نویسنده حرف بزنه، با من تماس بگیره.

کلی خندیدم از این تب‌وتاب و گفتم:

– خوشم اومد. تا تو باشی دیگه کل کار رو نگاه کنی و بعد نظر بدی. بپذیر که اشتباه کردی و به ایشون هم پیام بده که: «من اشتباه کردم و شما دیگه به نویسنده زنگ نزنید.»

ـ نه، «اشتباه کردم» چیه؟! نمی‌تونم این پیام رو بدم.

خلاصه، بعدش جناب رئیس زنگ زدند و فرمودند:

– مگه شماره نفرستادی؟ خندیدم و گفتم سرِ کاریم!

بعدش هم به دوستم گفتم:

– عجب سوژه‌ای هستی! دقت‌ها و نگرانی‌هات کشت ما را!

بعله، منظور اینکه همهٔ آتش‌ها از گور همین بداهه بلند می‌شود.